W wieku 91 lat zmarł dziś w Rzymie kardynał Renato Raffaele Martino, wieloletni dyplomata i emerytowany przewodniczący Papieskiej Rady Sprawiedliwości i Pokoju oraz Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących. Od 12 czerwca 2014 r. był kardynałem protodiakonem, do którego obowiązków należy między innymi ogłoszenie wyboru nowego papieża.
Kard. Renato Raffaele Martino urodził się 23 listopada 1932 w Salerno na południu Włoch. Kształcił się m.in. na uczelniach papieskich w Rzymie (Gregorianum i Lateranum oraz Papieskiej Akademii Kościelnej). Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1957, po czym kontynuował studia w Rzymie. 1 lipca 1962 wstąpił do służby dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej. Pracował w nuncjaturach w Nikaragui, na Filipinach, w Libanie, Kanadzie i Brazylii; w latach 1970-75 był audytorem w Sekretariacie Stanu.
14 września 1980 Jan Paweł II mianował go pronuncjuszem w Tajlandii oraz delegatem apostolskim w Singapurze, Malezji, Laosie i Brunei, wynosząc jednocześnie do godności arcybiskupiej; sakry udzielił mu 14 grudnia tegoż roku ówczesny sekretarz stanu kard. Agostino Casaroli. W 1986 papież powierzył mu obowiązki stałego przedstawiciela Stolicy Apostolskiej przy ONZ w Nowym Jorku. Był trzecim dyplomatą watykańskim na tym stanowisku a swoją posługę pełnił z wielką aktywnością. Stał na czele delegacji watykańskich na wszystkie ważne wydarzenia, jakie działy się wówczas w siedzibie tej organizacji i poza nią, ale pod jej patronatem.
1 października 2002 Ojciec Święty wezwał go do Rzymu, powołując na przewodniczącego Papieskiej Rady „Iustitia et Pax”. Zabierał głos na wiele aktualnych i palących zagadnień. W 2003, gdy trwały obchody 40. rocznicy encykliki Jana XXIII „Pacem in terris”, abp Martino uczestniczył w wielu sympozjach i spotkaniach międzynarodowych z tej okazji.
Na konsystorzu 21 października 2003 - jak się okazało, ostatnim za pontyfikatu Jana Pawła II - otrzymał godność kardynalską. W rok później, 25 października 2005 kierowana przezeń Rada ogłosiła doniosły dokument - Kompendium Nauki Społecznej Kościoła.
11 marca 2006 Benedykt XVI mianował kard. Martino przewodniczącym Papieskiej Rady Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących, zachowując go jednocześnie na dotychczasowym stanowisku.
28 lutego 2009 r. Ojciec Święty przyjął jego rezygnację ze wzglądu na osiągnięcie przewidzianego prawem z funkcji przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących. Natomiast 24 października tego roku - ze stanowiska przewodniczącego Papieskiej Rady „Iustitia et Pax”.
Kard. Renato Raffaele Martino był członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej (APSA) oraz Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego. Od 12 czerwca 2014 r. był kardynałem protodiakonem, do którego obowiązków należy między innymi ogłoszenie wyboru nowego papieża. 1 lipca b.r. Ojciec Święty powierzył te obowiązki Francuzowi, kard. Dominique Mamberti - prefektowi Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej.
Po śmierci kard. Renato Raffaele Martino Kolegium Kardynalskie liczy 232 członków, w tym 121 uprawnionych do wyboru papieża i 111 nie posiadających tego prawa. W gronie kardynałów-elektorów 91 uczynił papież Franciszek, 24 Benedykt VI, a 6 św. Jan Paweł II.
Polski karmelita bosy o. Bernard Radzik, proboszcz parafii katolickiej Matki Bożej Szkaplerznej w Miadziole na północy Białorusi, utonął 25 sierpnia w jeziorze Rudakowo w okolicy wsi Wołoczek koło tej miejscowości.
Z informacji Radia RMF, która podała tę wiadomość, wynika, że 25 sierpnia zakonnik udał się nad jezioro i poprosił innego księdza, by za jakiś czas przyjechał po niego. Ten, gdy przybył na miejsce, znalazł tylko rzeczy - poinformował przedstawiciel białoruskich służb ratowniczych.
Podziel się cytatem
7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.
Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie.
W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację.
W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu.
Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn.
Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską.
Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich.
Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania.
Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania.
Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego.
Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
W darach przyniesione ostały nowe naczynia liturgiczne: kielich, patena oraz puszka
Mija 25 lat od erygowania Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Oławie. Z tej okazji uroczystej Mszy świętej przewodniczył bp Jacek Kiciński CMF.
Zanim rozpoczęła się Eucharystia, biskup Jacek udał się do kaplicy MB Pocieszenia na modlitwę. We wstępie do Mszy świętej, ks. Tomasz Czabator, proboszcz parafii przypomniał motywy ustanowienia sanktuarium, które zostało erygowane przez kard. Henryka Gulbinowicza w 2000 roku oraz przywitał wszystkich przybyłych na wspólne świętowanie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
