Mamy Arcypasterza

Nadchodzi ten szczególny moment. Nuncjusz Apostolski odczytuje dekret Ojca Świętego, ustanawiający abp. Adama Szala pasterzem Kościoła Przemyskiego. Teraz podaje Księdzu Arcybiskupowi pastorał i podprowadza go do arcybiskupiej katedry. Ten moment potęgują rzęsiste brawa zebranych. Mamy Arcypasterza! Od tej chwili to on przejmuje przewodniczenie Eucharystii. Zanim to nastąpi, do archikatedry zbliżają się przedstawiciele Kościoła Przemyskiego, aby w imieniu nas wszystkich złożyć nowemu Arcybiskupowi szacunek i deklarację współudziału w budowaniu Mistycznego Ciała Chrystusa. Tej szczególnej procesji przewodzą bp Stanisław Jamrozek, ks. prał. Mieczysław Rusin, o. Paweł Solecki OFM, s. Krystyna Kasperczyk – służebniczka starowiejska, dk. Maciej Ruszel, Kinga Reizer z Oazy Nowego Życia, Łukasz Borowik z RAM-u, państwo Elżbieta i Krzysztof Bargłowie – przedstawiciele rodzin archidiecezji.

Po Ewangelii z ciekawością wsłuchujemy się w pierwsze arcybiskupie przesłanie do diecezji: „«Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony – wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę. Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i nisz­czyć. Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości» (J 10, 9-10).

Ingres. To pojęcie oznacza uroczyste wejście do katedry biskupa diecezjalnego. Ingres w Nadzwyczajnym Roku Miłosierdzia nabiera szczególnego charakteru, gdyż wiąże się z przejściem przez drzwi miłosierdzia, a tu nasuwa się nieodparcie skojarzenie z tym, co nazywamy bramą dla owiec, o której mówił Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Chrystus nazwał siebie bramą, przez którą przechodzą owce.

Do dzisiejszego dnia można w Palestynie zobaczyć zagrody, w których mieszkają Beduini. Przewodnicy twierdzą, że bardzo podobnie mieszkali pasterze w czasach Pana Jezusa. Obraz pasterza często pojawia się na kartach Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu. Z licznych porównań narodu wybranego do owczarni, a Pana Boga do Pasterza dowiadujemy się, że to sam Bóg z miłością prowadzi swój lud na rozległe przestrzenie swojej łaski i zbawienia. Prawda ta została utrwalona w poetycki sposób w dobrze znanym nam psalmie: „Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, przywraca mi życie. Prowadzi mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię. Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Kij Twój i Twoja laska dodają mi otuchy” (Ps 23, 1-4).