Ksiądz poeta Janusz Stanisław Pasierb pisał, że „Adwent to świt. Adwent to daleki tłumny fryz, pełen postaci i zdarzeń, nieczytelny i pozbawiony sensu, gdyby w Betlejem (...) nie narodziło się dziecko, któremu nadano imię Jezus, a którego matką była Maryja (...).
Adwent to pustynia, na której widać wyniosłą postać, odzianą w skórę wielbłąda. Adwent to nasze życie. Adwent to liturgia. (...) Adwent to czas przychodzenia Tego, który jest zawsze, znajomy i nieznajomy.” (Czas otwarty, Poznań - Warszawa 1972).
Okresem Adwentu rozpoczynamy nowy rok kościelny, liturgiczny. Słowo „Adwent” oznacza przyjście naszego Zbawiciela, którego powinniśmy oczekiwać. Na to spotkanie trzeba się przygotować. Pierwsza część Adwentu (do 16 grudnia) akcentuje prawdę o paruzji, czyli o ponownym przyjściu Chrystusa na świat przed Sądem Ostatecznym. W przypadku każdego z nas będzie to spotkanie w godzinę śmierci. Liturgia Adwentu wzywa nas do czujności, do czuwania, abyśmy nie zmarnowali życia.
Druga część Adwentu (od 17 grudnia) jest czasem przygotowania na pamiątkę pierwszego przyjścia Pana Jezusa, tzn. na uroczystość Bożego Narodzenia. Główne adwentowe postaci to Najświętsza Maryja Panna - Patronka adwentowego czuwania, prorok Izajasz, zapowiadający przyjście Zbawiciela, i największy prorok św. Jan Chrzciciel, który bezpośrednio przygotowywał lud na spotkanie z Mesjaszem, wzywając ich do prostowania ścieżek w swoim sercu. W Adwencie dominuje fioletowy kolor szat. Jest to czas radosnego oczekiwania, gdyż przychodzi nasz Zbawiciel, pełen miłosierdzia. Jednakże nie ozdabia się wówczas ołtarza kwiatami.
Adwent, szczególnie w Polsce, był bogaty w zwyczaje religijne. Od XII wieku odprawiana jest w Polsce adwentowa Msza św. ku czci Matki Bożej, zwana Roratami. Podczas tej Mszy św. pali się dodatkową, niegdyś siódmą świecę, symbolizującą Matkę Bożą, która jako Gwiazda zaranna poprzedziła przyjście na świat prawdziwej Światłości, naszego Pana Jezusa Chrystusa. Świeca maryjna, przybrana w białą wstążkę, oznacza też przywilej Niepokalanego Poczęcia Maryi, jej czyste, święte i nieskalane życie, poświęcone całkowicie Bożemu Synowi. Polacy bardzo chętnie uczestniczyli w Roratach; przed Soborem Watykańskim II były to Roraty stanowe w poszczególne niedziele: dla kobiet, panien, mężczyzn, kawalerów. Głoszono wtedy specjalne nauki stanowe, a wierni przystępowali do sakramentu pokuty. Na wsiach udawano się zwykle na Roraty pieszo, we wspólnocie, ze śpiewem na ustach. Również cały Adwent starano się przeżyć we wspólnocie, nie tylko rodzinnej, ale i sąsiedzkiej. Zbierano się na wspólne przędzenie, darcie pierza, naprawę ubrania, uprzęży itp. Przy okazji tych spotkań odmawiano modlitwę różańcową, śpiewano pieśni adwentowe, a także pieśni o tematyce obyczajowej, które przekonywały swoją treścią o potrzebie życia zgodnego z Bożymi przykazaniami.
W adwentowe wieczory czytano we wspólnocie rodzinnej i sąsiedzkiej Pismo Święte, żywoty świętych, podręczniki z duchowości katolickiej, a także polską literaturę klasyczną. Młodzież w tym czasie przygotowywała szopki i gwiazdy do chodzenia po kolędzie. Robiono próby do inscenizacji herodów lub jasełek. Pobożni katolicy wiedzieli, że trzeba przed Panem stanąć z dobrymi uczynkami, dlatego starano się podczas Adwentu wzajemnie sobie pomagać, szczególnie ludziom starszym i biednym.
Pięknym zwyczajem była na wsi tzw. szara godzina. Pod wieczór, gdy już kończono codzienne zajęcia gospodarskie, wszyscy domownicy zbierali się w kuchni, najczęściej w pobliżu płyty. Nie palono lampy i w ciszy rozważano swoje życie. Nie brakowało też cichej modlitwy. Starsi opowiadali dzieciom i wnukom o przeszłości, o tradycjach, zwyczajach; przypominali też dzieje naszej ojczyzny.
Warto zatem kultywować niektóre piękne zwyczaje, jak nasz żywy udział w Roratach; trzeba skorzystać z rekolekcji adwentowych, sakramentu pokuty i pojednania, przystąpić do Stołu Pańskiego. Można też we wspólnocie rodzinnej śpiewać pieśni adwentowe, razem modlić się i czytać Pismo Święte lub inne cenne książki religijne. Warto więc w Adwencie wyciszyć się i uczynić więcej dobrego niż zwykle.