Pani Zosiu i Fredku!
Noszę w pamięci
i dalej przeżywam uroczystości
konsekracji Waszego kościoła.
Wiem, że wszystko było
przemyślane,
w szczegółach przygotowane.
Mogłem przewidzieć,
że będzie pięknie,
uroczyście
i po amerykańsku,
ale jednego nie mogłem
w mej dużej głowie
pomieścić,
że Zosia i Fredek Koisowie
przygotowują w swojej
Restauracji Zamkowej
bankiet dla pięciuset osób.

Czy Wyście, Polacy,
w tej Ameryce
poszaleli?
Wiem, co to w Łowickiem
zrobić wesele dla trzystu osób.
Siedzą w ogrodzie, przy stołach,
pod drzewami i dobrze im jest,
ale na pięćset osób?

Proszę Księdza Biskupa,
a cóż to takiego.
Przecież to z wdzięczności
Bogu i ludziom
za nowy kościół.

Ludzi przyszło dużo więcej
niż pięćset.
Posadziliście wszystkich.
Mnie witaliście chlebem
i solą - jak w Polsce.
Bóg zapłać Wam.
Jestem ze wsi
i wiem,
co to jest chleb!

Najważniejsze miejsce
miała Gaździna tego przyjęcia,
nasza Matka Dobrotliwa
ze Szczyrzyca.

Przy Niej siedzieli
biskupi miejscowi
opat, przeor i ja.
Ja byłem wszystkim zaskoczony,
ale widziałem, że zdziwiony
był bardzo bp Tomasz.
Skąd Wyście wzięli takich
udanych muzykantów,
co umieli grać amerykańskie
przeboje
i na góralską nutę
nie gorzej?

Musiałem iść między gości,
bo przecież Wigilia blisko
i trzeba połamać się opłatkiem.

Jak mi z Wami było dobrze!
Ile życzliwości od Was doznałem.
Kawałek dekoracji z Waszego chleba
wziąłem ze sobą,
bo chleb to dobroć człowieka,
nie trzeba jej zostawiać.

Ucieszyłem się strojami
Waszych gości.
Wszyscy byli po góralsku.
Zdawało mi się, że jestem gdzieś
w Szaflarach
albo w Białym Dunajcu,
albo w Nowym Targu.

Bardzo się ucieszyłem,
że ta młodzież i dzieciaki
śpiewają po polsku, po góralsku.
A jak grają, jak tańcują?
Amerykańskie to,
ale urodziwe
po polsku.

Jednak do końca
wisiała nade mną
jakaś niespodzianka.
Wreszcie stało się!
Jest!
Zespół taneczny Łowiczaków
wybiegł na scenę
z polonezem, oberkiem
i łowickim klapokiem.

Zosiu i Fredku,
i tu już nie wytrzymałem.
Co wyście narobili?
Dziękuję!
To za wiele!
Serce nie wytrzyma.

Zosiu, skąd Wy macie
tyle pieniędzy?

Ludzie pomogli
i Pan Bóg pomoże.
U Was to takie proste,
a kiedy tak będzie u nas?
Kiedy to się poprostuje,
że ludzie będą
bogaci i dobrzy?

My też nawet biedą,
ale potrafimy się dzielić.

Zosiu z Ferdynandem,
pozdrówcie ojców cystersów,
pozdrówcie znajomych,
muzykantów i młodzież
tańczącą i śpiewającą.
Was mocno ściskam
i dziękuję, i Bóg zapłać!
Zostańcie z Bogiem
i do zobaczenia w Szaflarach.