W prezentowanym fragmencie poematu Grzegorz z Sambora pisze, że spośród świętych, którzy wypraszają u Boga potrzebne ludziom łaski, największą moc i hojność okazuje im Najświętsza Maryja Panna. Najlepszym tego dowodem są liczne cuda, które dzieją się przed Jej Wizerunkiem na Jasnej Górze. Sam poeta wyznaje, z głęboką wiarą i wdzięcznością, że doznał za przyczyną Maryi wielu niezwykłych łask od Boga: cudownego uzdrowienia, wybawienia od różnych niebezpieczeństw, a zwłaszcza łaski wewnętrznego nawrócenia.

Losem swym drogich braci Święci się kłopocą,
I proszącym o wsparcie przychodzą z pomocą.
Bóg również ciężkie rany Swą Wszechmocą goi,
I nikomu pomocy nie odmawia Swojej.
A czyni to dla Świętych, przyjaciół swych drogich;
Ich to prośby są cudów przyczyną tak mnogich.
A któraż mu Istota więcej będzie droga,
Jak Dziewica Najświętsza, słodka Matka Boga? -
Gdy więc Święci moc cudów posiedli tak wielką -
Ty większą masz, boś Świętsza, Boża Rodzicielko!

Paweł, wzgardzon na ziemi, czynił je w potrzebie -
A Ty byś nie zdołała, uwielbiona w niebie!
Pius piąty, co całym Kościołem dziś włada,
Żyjąc w ciele ułomnym, jakąż moc posiada?
Jak wielkie czyni cuda, jakże z łaską Bożą
Przykłady jego święte obyczaje mnożą?!
A Ty większych nie zdziałasz rzeczy, uwielbiona!
Więc jedna Matka Boga tej czci pozbawiona?!

Wielu zwykło przedziwne opowiadać rzeczy
O Twojej, Panno Święta, pomocy i pieczy.
A gdy niewdzięcznik jaki wyznanie swe zwleka,
Czym dlań obrona Twoja, czym Twoja opieka:
Ja, którego wspierałaś i wspierasz łaskawie,
Czy także pomoc Twoją bez wzmianki zostawię?!
Nie chcę piętna niewdzięcznych nosić na mym czole -
Ja cuda Twej opieki wypowiedzieć wolę.

Któż mi zleczył złamane ręce moje obie?
Ach, Twojej to opiece - ach, winienem Tobie!
Kto wstrzymał, gdym był w drodze, wilki podle drogi?
Ach, Tobie to zawdzięczam, Patronce mej drogiej!
A gdy mnie niedźwiedź napadł, któż mnie z jego mocy
Ocalił? - Twej to Pani winienem pomocy!
Gdym potem lwa srogiego bliski był gardzieli,
Nie Twojaż to mnie łaska od niego oddzieli?
Nie Twejże to opieki było dziełem świętym,
Żem ocalał, już tonąc z rozbitym okrętem?
Żem ocalał, gdy na mnie wróg dobywał miecza,
Nie Twojaż to zdziałała najwierniejsza piecza?
Ach! Gdym w grzechach miał umrzeć - i wieczność już czeka -
Nie Twojaż mnie, Patronko, zbawiła opieka?!

Widziałem Cię - niech słudze Twemu wolno będzie
Wspomnieć widzenie nocne - prawda wolna wszędzie.
Może mi nie uwierzą - ale kto przywodzi
Zamiast chwały swą hańbę - wierzyć mu się godzi.
Widziałem Cię płaczącą, gdy Chrystus surowy
Mnie sądził, a Ty za mną wstawiałaś się słowy.

Leżałem niemy - twarzą zwrócony do ziemi,
Świadomy, żem potępion czynami moimi.
Sędzia mówił: »Jak wszystko, tyś dobrym stworzony,
A potem z własnej woli w wir złego rzucony.
Grzech wielki, swoją winę Stwórcy przypisywać:
Hańba, stworzenie samo w sobie złem nazywać.
Owszem, słuszniejszą rzeczą, złą wolę swą winić,
Odpowiedzialnym umysł swój przewrotny czynić.
Czy widzisz, jak tę ścianę czerw lichy podjada,
Aż stoczona, spróchniała, sama się rozpada?
Tak ciało Twe, nieszczęsny, żądza Twa trawiąca
Niszczy i towarzysza swego w przepaść wtrąca.
Co dobre, zawsze w swojej zostaje postaci,
Bo dobre trwa niezmienne, a złe się zatraci.
Tak, zdało mi się, mówił - ja z cicha jęczałem,
I natychmiast zupełną winę mą uznałem.
Poznałem, żem nieprawy, przewrotny, złośliwy,
A sąd Boży, a Sędzia dobry, sprawiedliwy.
I wtedy, zdało mi się, zapalczywość Pana
Złagodniała, na prośby Twe, Matko kochana.
I tak stałaś bolesna w Twej błękitnej szacie
Przy Synu - On stał obok w Bóstwa Majestacie.

(Przełożył z łaciny Wincenty Stroka, 1896)

Cdn.